Artur Palyga’nın TATO isimli oyunundan Türkiye’ye
uyarlanarak sahneye konulan BABA, Anadolu’nun herhangi bir polis
lojmanından, İstanbul’un küçük bir mahallesine, memur maaşıyla geçinilen
ufak bir eve uzanıyor.

BABA; Hiç yaşanmamış, kurulmasına bile müsaade edilmemiş bir baba/oğul
ilişkisini, kendini bir erkeğin varlığına mahkum bırakarak televizyonun
ve yemek tariflerinin içinde kendini kaybeden bir anneyi, eski bir
sandığı, kontrplak bir dolabı ve tüm aileyi sarıp sarmalayan, giderek
büyüyerek aile kavramını bütünüyle yutan kocaman bir küfün hikayesini,
biraz da Zeki Müren’i anlatıyor. Babasının mezarına “Geçenlerde senden
neden çekindiğimi sormuştun ya” diye soran Fatih’in tüm hayatı “Ben de
sana ne cevap vereceğimi bilememiştim” diyerek devam ediyor. Ölümün bir
son olmadığı, babalık ve erkeklik kavramlarının; kirli, yıkılmaya yüz
tutmuş bir evin duvarlarındaki küf gibi, toplumun her yerine yayılarak,
bireyin varlığını çürüttüğü bu sistemin içerisinde, aileyle, babayla,
hatta doğrudan toplumla olan bir “hesaplaşamama” hikayesi bu. Ara Sahne
tarafından uyarlanarak yeniden yazılan metin, varlığını dayatılanlarla
korumaya çalışan herkesin hikayesini yer yer trajik, çoğu zaman da
oldukça komik bir şekilde bize sunuyor.